Het personage waar het in Paddenkoppenland allemaal om draait is Ronny De Keyzer uit Langerbrugge, uit de eerste vuile huizen van Gent, bij het kanaal. De jongste van drie kinderen, een nakomertje, en zijn moeder verloren op tienjarige leeftijd. De inwoners van Langerbrugge noemt hij paddenkoppen: allemaal lijken ze op elkaar, kinloos met een platte neus. Alleen, Ronny is anders, niet alleen heeft hij een scherpe lange neus en een uitgesproken kin met een putje erin, Ronny is ook slimmer dan de rest. En hij wil meer in zijn leven bereiken dan zijn dorpsgenoten. Ronny wil de simpelheid van het fabrieksstadje ontvluchten.
In het laatste jaar van het middelbaar onderwijs koopt hij zichzelf een gitaar. Hij blijkt een natuurtalent te zijn. Vanaf dan staat Ronny op met zijn gitaar en gaat hij er mee slapen.
Zijn zoektocht naar liefde, geluk en een geslaagde muzikale carrière verloopt echter niet zonder slag of stoot. Vele tegenslagen vallen hem te beurt.
Om toch wat geld in het laatje te krijgen begint Ronny te werken op het plaatselijk kantoor van de Christelijke Mutualiteit. Al is werken een groot woord. Hij leert er vooral liters alcohol drinken, alsook de niet onaantrekkelijke Godelieve. Ze proberen het samen een kans te geven, kopen een huis en krijgen 2 kinderen. Het laatste vooral om hun relatie te redden, iets wat grandioos mislukt. Van muziek spelen is er dan ook al lang geen sprake meer, Ronny zit vastgeroest in de dagelijkse sleur van het leven en het blijven hopen dat het geluk hem ooit in zijn schoot geworpen zal worden.
Vraag is: valt het geluk hem nog te beurt? Komt er alsnog een deus ex machina in zijn leven? En zo ja, is al dat geluk dan weer niet van korte duur?
Op de achterkant van het boek staat dat de betreurde Luc De Vos Paddenkoppenland als zijn belangrijkste werk beschouwde. Velen denken ook dat het een autobiografie is, maar dat is het boek niet in de strikte zin van het woord. Luc De Vos zelf zei hierover: ‘Mijn boekske gaat niet over mezelf. Wel over hoe ik, na 52 jaar, terugblik op de maatschappij en de wereld rondom mij. Over de wereld die ik ken en hoe die evolueerde. Hoe wij werden opgevoed met de gedachte dat we alsmaar stillekes moesten voortdoen, terwijl de generatie van vandaag alles in de schoot geworpen krijgt. Niet dat ik daar een probleem mee heb, ik gun het hen.’
En dat doet Luc De Vos voortreffelijk: zijn maatschappijvisie gedurende de jaren 1970-heden verwerken in een schitterende roman. Doorheen het boek wordt het duidelijk dat De Vos vaak met plaatsvervangende schaamte en afgrijzen kijkt naar de negatieve ingesteldheid van de Vlamingen. ‘We zijn zo verwend, maar we beseffen het niet meer. Neem nu die stakingen van de laatste tijd, om het aantasten van de welvaart aan te klagen. Ok, de regering moet besparen, en dat zal de Vlaming voelen, maar ’t is maar te zien hoe je dat bekijkt. In mijn visie krijgen we bij wijze van spreken allemaal dagelijks tien taarten, en door de besparingen zullen er dat maar negen meer zijn. Maar dat blijven wel negen taarten hé,’ heeft Luc De Vos eens laten optekenen in een interview.
In het boek zijn ook stukken van songteksten opgenomen en wordt er af en toe verwezen naar het repertoire van De Vos. Niet alleen de literatuurliefhebber wordt dus op zijn wenken bediend, ook de muziekliefhebber zal met plezier deze roman verslinden.
Als ik dan toch een puntje van kritiek moet geven, betreft het de cover van het boek. Deze komt mij nogal futuristisch over en ik begrijp nog altijd de link met het boek niet. Als ik had mogen kiezen, dan had ik er een rockartiest op afgebeeld, die het beste van zichzelf aan het geven is tijdens een optreden. Of misschien zelfs Luc De Vos zelf, als ultiem eerbetoon.
Lees het boek, het laat je nog meer beseffen wat een leegte Luc De Vos achterlaat.
Auteur: Luc DE VOS
ISBN: 9789025443511
Publicatiedatum: 23 augustus 2014
Uitgever: Atlas Contact, Uitgeverij
Nick Mertens
LIBRORUM TRACTATUS 